Going to hell with Ted Haggard. Wat ik leerde over genade en verlossing door mijn vriendschap met een christelijke paria.
Het was helemaal mijn bedoeling niet om me druk te maken om Ted Haggard. Dankzij Google wist ik wat hij gedaan had, en dankzij de Bijbel wist ik dat dat fout was. Heel vervelend allemaal, maar het was zijn eigen schuld. Een vriend zei dat hij het beter zou begrijpen als Ted alleen maar met een vrouw de fout was in gegaan. Ik was het met hem eens. Voor mensen die worstelen met zonden die ik begrijp, ben ik een stuk milder. Trots ben ik daar niet op, maar destijds was dat hoe het was. Een lunch met een atheïstische vriend bracht daar verandering in.
Elkaar verslinden
Het is een geweldige kerel, die vriend, en een diepe denker. Op de tv in het restaurant waar we lunchten, ging het over de val van Ted Haggard. Mijn vriend zei: “Daarom zal ik nooit christen worden. Je zegt best zinnige dingen, Mike, maar dat weerhoudt me.”
Ik nam aan dat hij doelde op Teds schijnheiligheid. “Zo zijn we heus niet allemaal,” zei ik. Hij lachte en zei: “Michael, dat is nou precies wat ik bedoel. Die kerel heeft een hele tijd geleden spijt betuigd. Zelfs zijn vrouw en kinderen hebben hem vergeven, maar jullie christenen lijken hem te haten. Jullie vinden het onvergeeflijk wat hij gedaan heeft, en blijven hem verstoten. Steeds zeg je dat God mij neemt zoals ik ben, dat Hij me wil vergeven. Maar die kerel, één van jullie, faalde en jullie zijn bijna allemaal tegen hem.” En toen zei hij iets wat ik nooit zal vergeten: “Jullie christenen verslinden elkaar. Altijd al. En nog steeds.”
Verandering
Mijn vriend vertrok. Ik bleef zitten. Ik hoorde hoe op tv een bekende religieuze leider kwaad bleef spreken van een man die bekend had kwaad gedaan te hebben. Toen besloot ik dat ik moest veranderen. Ik stopte met oordelen en vroeg me af wat Ted en zijn gezin doorgemaakt moesten hebben.
Hij was een schandvlek voor de kerkfamilie
Begrijp me goed, dit was niet alleen mijn persoonlijke ervaring. Google maar eens wat er in christelijke kringen over Ted Haggard gezegd is. Meestal dat God hem wel kan vergeven, maar niet meer kan gebruiken. Als ik me hardop afvroeg waarom God Ted niet meer zou kunnen gebruiken, werden mensen kwaad. Ik vond dat gek. Heeft Jezus Petrus niet in ere hersteld nadat Hij door hem verraden was? En staat er niet geschreven dat de genadegaven en de roeping van God onberouwelijk zijn (Romeinen 11:29)? Ik kon er niet onderuit: ik moest Ted ontmoeten. Gelukkig woonde hij niet ver weg. We mailden wat heen en weer, en maakten een afspraak. Ik ontmoette hem in een restaurant en vroeg me af hoe hij zich zou gedragen. Gereserveerd? Bedroefd? Boos of afstandelijk?
Verrast door vriendschap
Vrijwel direct vond ik Ted sympathiek – dat kon niet waar zijn! Hij was genadeloos eerlijk over zijn misstappen. Hij had ontdekt dat de mensen die op dit moment nog met hem wilden praten, gebroken waren en aan de grond zaten. En ik ontdekte dat redding een doorgaand proces is. We zaten daar twee uur en spraken af contact te houden. Ik belde hem en stelde hem kerkgerelateerde vragen. Ik merkte dat ik veel van hem kon leren, en dat zijn kerk groeide, nota bene in de stad waar iedereen van zijn misstappen wist. Later ontmoette ik zijn echtgenote, een fantastische vrouw. En zo raakte ik bevriend met Ted Haggard.
Maar toen gebeurde er iets wonderlijks. Een aantal christenen in mijn omgeving zeiden dat ze afstand van me zouden nemen als ik contact bleef onderhouden met Ted. Of ze gingen naar een andere kerk. Ongelofelijk: is hij melaats of zo? Misselijk werd ik ervan. Ted en zijn vrouw hadden me verteld dat ze veel vrienden kwijt geraakt waren en nu wilde de ‘christelijke machine’ ook nog hun nieuwe vrienden afnemen?
Jullie christenen verslinden elkaar. Altijd al. Nog steeds.
Het zou sommige christenen goed doen een weekend alleen thuis te blijven om de gehele DVD-serie Band of Brothers te kijken. Maak aantekeningen. Schrijf woorden op als loyaliteit, vriendschap en opoffering. Begrijp de zin: laat nooit een gewonde achter.
Waar is de liefde?
Het kostte me veel tijd te begrijpen waarom wij christenen Ted er niet bij willen hebben. Hij was een schandvlek voor de kerkfamilie, en toen hij zijn toevlucht zocht bij een vergevende God, schreven wij hem af met onze minachting. Ik ontdekte hoe fout ik had gezeten. Christus verlangt van ons dat we de 99 schapen achterlaten om het afgedwaalde schaap te zoeken. Bij de verschoppelingen moeten we zijn. We geloven ten slotte in wederopstanding! Mijn toepassing van het Evangelie is op allerlei manieren niet radicaal genoeg geweest. Ik moest leren wat genade werkelijk inhoudt.
Genade moet een kant kiezen in het licht, niet zijn mening fluisteren in de schaduw en op donkere plaatsen met een anonieme afzender. Als een leider faalt en berouw toont, moet genade openlijk partij kiezen. Genade is krachtig. Genade is Gods idee. Wat wij christenen willen is neutraal blijven en afwisselend vergeven en oordelen, maar nooit vuile handen maken door zorg te dragen voor degenen die gevallen zijn. Als we geen kant kiezen, kiest de verkeerde kant ons.
Natuurlijk kun je niet veel doen voor iemand die geen berouw heeft. Maar Ted trad terug, beleed schuld, toonde berouw en onderwierp zich. Wat moet hij nog meer doen om weer in de gunst te komen? Wanneer staan wij God toe hem weer te gebruiken? Grappig eigenlijk dat wij denken dat die beslissing aan ons is…
Dan maar naar de hel
De Ted Haggard kwestie herinnert me aan een passage uit Mark Twains Huckleberry Finn. Huck wordt verteld dat als hij zijn vriend Jim, een weggelopen slaaf, niet verraadt, hij naar de hel zal gaan. Dus op een dag vertelt Huck in een brief aan de eigenaar van Jim waar deze zich ophoudt, tenslotte wil hij zijn ziel niet aan satan verliezen. Daarna realiseert hij zich wat Jim allemaal voor hem gedaan heeft. Jim is een vriend en Huck beseft dat hij moet kiezen tussen vriendschap of de hel. Dan schrijft de grote Mark Twain prachtige woorden. Huck scheurt de brief in tweeën en zegt: ‘Oké, dan maar naar de hel.”
Wat een les. Wat een houding. Ik moet denken aan Johannes 15:13: ‘Er is geen grotere liefde dan je leven te geven voor je vrienden.’ Misschien gaat dat niet alleen over ons stoffelijke bestaan. Misschien gaat het om het leven dat we gewend zijn en om de vrienden die we kwijtraken. Misschien is er geen grotere liefde dan gerekend te worden bij de mensen die in de ogen van anderen besmet zijn. Vriendschap sluiten met Ted Haggard was een beslissend moment in mijn leven, in mijn bediening en in mijn carrière. Zeker, ik ben vrienden kwijt geraakt, maar ik vraag me af of zij zich over me ontfermd hadden als ik een misstap zou hebben begaan. Dus eigenlijk raakte ik niets kwijt. Als mijn vriendschap met Ted ervoor zorgt dat bepaalde mensen me haten en verachten – dan maar naar de hel.
Wie is Ted Haggard?
Ted Arthur Haggard (1956) was oprichter en voorganger van de New Life Church in Colorado Springs en voorzitter van de National Association of Evangelicals, een invloedrijke organisatie die 30 miljoen evangelische christenen vertegenwoordigt. Time magazine rekende hem in 2005 tot een van de vijfentwintig meest invloedrijke, evangelische christenen in de USA. In 2006 werd hij door een mannelijke prostitué beschuldigd van drugsgebruik en homoseksuele handelingen. Aanvankelijk ontkende Haggard, maar nadat de media op de affaire doken, bekende hij dat hij zich schuldig had gemaakt aan ‘seksueel immorele handelingen’. (bron: Wikipedia)
Katrien Ruitenburg (bewerking en vertaling)
katrienruitenburg@maandbladreveil.nl
Dit artikel is een vrije vertaling van ‘Going to hell with Ted Haggard’ van Micheal Cheshire gepubliceerd op ChristianityToday.com.
Michael Cheshire is voorganger in de Journey Church in Conifer (Colorado) en auteur van How to Knock Over a 7-11 and Other Ministry Training (2012) en Why We Eat Our Own (2013).
