Om tien uur gaat de winkel open, om kwart voor tien staan de eerste klanten voor de deur. Die morgen is het een drukte van belang, daar tussen de stoffen van koopman Samir Bricha in het Twentse Wierden.
“Ja het gaat boven verwachting goed”, glundert Samir.
Samir uit Marokko en Kitty uit Enter (een buurdorp van Wierden) vormen al jaren een paar en runnen samen de stoffenhandel Samitex Stoffen, met een spiksplinternieuwe zaak aan de Violenhoeksweg. Ze begonnen in de ambulante handel en bezoeken sinds jaar en dag weekmarkten in Wierden, Rijssen, Staphorst en Emmen en Stoffenspektakels in de Benelux en Frankrijk.
Uit Marokko
Hoe belandt een Marokkaanse jongen uit de oude, prestigieuze universiteitsstad Fes op het Twentse platteland?
“’t Is eigenlijk een doodnormaal verhaal”, vertelt Samir. “Als zoon van een actrice voelde ik mij aangetrokken tot de kunstwereld. Ik studeerde schilderen en fotografie in Parijs en later in Enschede. Om mijn studie en levensonderhoud te kunnen bekostigen, ben ik een lappenkraampje op de markt begonnen, in Enschede. Ook de handel zit mij in het bloed, want mijn vader was naast directeur van het postkantoor ook koopman.”
Uit Enter
Vanaf de jaren negentig heeft hij Kitty aan zijn zijde. “Zonder haar was ik niet zo ver gekomen, hoor”, bezweert hij. “Zij heeft mij ingewijd in de Nederlandse gewoontes en cultuur. En ze is ook nog eens heel zakelijk en administratief onderlegd.”
Kitty lacht bescheiden. “Ach”, zegt ze. “In het begin was het weleens moeilijk. Ik ben een boerendochter uit Enter, één van de jongsten uit een groot gezin. En juist ik kwam thuis met een Marokkaan. Gelukkig is Samir helemaal geaccepteerd in de familie.” Ze werkte niet altijd mee in het bedrijf. “Hij heeft het echt met zijn eigen handen opgebouwd.”
Sonja Bakker
Samir: “Het was en is hard werken. Inmiddels weten de mensen me van overal vandaan te vinden. Ik ken en respecteer mijn doelgroep.”
Lawaaiige muziek of een dominant tv-scherm zul je bij Samitex niet aantreffen. In de winkel heerst een serene rust. Langs de wanden zijn modieuze stoffen gedrapeerd en hier en daar liggen bijpassende tassen en andere accessoires. De lichte, smaakvol ingerichte ruimte verraadt het oog van de kunstenaar.
Steeds meer vrouwen komen binnen. Een enkele man zet zich aan de gezellige leestafel en drinkt er op zijn gemak een kopje koffie. “De koekjes zijn van Sonja Bakker”, grapt de chef. “Pak die maar gerust. Je wordt er niet dik van.”
Dezelfde God
Twee geloven op een kussen, slaapt daar de duivel niet tussen? Zeker niet, weet Samir stellig.
“Als je maar respect hebt voor andersgelovigen. Probeer met andere ogen naar iemands religie te kijken. Kitty is overtuigd katholiek en bezoekt als het kan de kerk. Ik ga weleens met haar mee. Als we voor ons werk in het buitenland zijn, zoeken we altijd eerst een kerk op en steken een kaarsje aan.” Voor Samir gaat daar rust van uit, voor Kitty is het een gelegenheid om te bidden en beiden ervaren ze God in de stilte. “Wij dienen dezelfde God.”
Moslim
Kerst vindt Samir altijd een erg gezellig familiefeest. “We hebben ook dit jaar weer een kerstboom gehad, en samen de kerk en de familie bezocht. Eigenlijk jammer dat de katholieke kerk op zo’n dag veel voller zit dan anders. De kerken in Italië en Spanje zitten elke zondag vaak nog bomvol. Ze hebben daar vijf keer per zondag een korte dienst. Doe dat hier in Nederland ook: kort maar krachtig.”
En dit wil hij ook nog wel kwijt: “In het zakenleven en in het dagelijkse leven moet je keuzes maken, in het geloof is dat ook zo. Zie het als een trein, spring erin, blijf er niet naast lopen, maak het mee.”
Jezus
En Jezus, wie is Hij? Samir: “Ik beschouw hem niet als God, wel als zoon van God. In Lourdes en Santiago de Compostella heb ik een aantal keren een kruisgang gelopen. Toen ben ik erg onder de indruk geraakt van hem, wat heeft die man veel geleden. Maar dat hij ook voor mij geboren en gestorven is, ach nee, ik blijf wel gewoon moslim, hè.”
