Twintig jaar geleden stuurde een vriend me een kleine advertentie, waarin een Volkswagen Golf te koop werd aangeboden. Hij had toebehoord aan een oude dame, die in een straat woonde met eenrichtingverkeer. Ze gebruikte de auto uitsluitend voor het bezoeken van de supermarkt aan het einde van de straat. Als ze klaar was, zette ze hem in zijn achteruit en reed weer naar huis. Hoewel de auto dus 15 jaar oud was, stond de teller op 0. Een hilarisch verhaal. Ik moet er soms aan denken als voorbeeld van een manier om een leven lang onderweg te zijn zonder ergens heen te gaan.
Afgelopen maandag moest mijn auto naar de garage. De voorbanden waren wel héél erg snel gesleten en bovendien trilden mijn voorwielen. De garagehouder begint te lachen: “Wat heb jij nou gedaan?” vraagt hij verbaasd en laat mij zien dat de banden met de binnenkant naar buiten op de velgen zijn gemonteerd. “Hoe lang rij je al zo?”, vraagt hij met ongeloof in zijn stem. Ik vertel hem dat ik zo 40.000 km gereden heb. “Als je je banden binnenstebuiten monteert, rijden ze dus eigenlijk achteruit”, legt hij uit. “Daar zijn ze niet voor gemaakt, je komt wel vooruit maar dat wordt steeds lastiger en nu is het op.” Goede banden moet je goed monteren. Als ik de garage verlaat, is alle getril en gerammel verdwenen en draai ik de snelweg op met een auto die als nieuw aanvoelt.
“Hoe lang rij je al zo?” vraagt hij met ongeloof in zijn stem
Gelukkig heb ik die banden zelf niet gemonteerd, dus kan ik het voorval zonder moeite in de schoenen van iemand anders schuiven. Maar dat zou jammer zijn, want met een uur rijden voor de boeg denk ik na over andere situaties, waarin ik zonder ‘flow’, geforceerd vooruit rijd met achteruit draaiende banden. Dat levert heel wat op. Mijn lijf gedraagt zich, naar een woord van de Heilige Franciscus, vaak als ‘broeder ezel’: het wil niet wat ik wil, ik word helder als ik slapen moet, moe als ik werken moet, heb vaak hoofdpijn zonder dat ik daar behoefte aan heb en probeer met al die achteruit draaiende banden toch ergens te komen. Ik heb boeken gelezen en cursussen gevolgd over het luisteren naar mijn lijf, maar alleen de schrijvers van de boeken en de gevers van de cursussen zijn daar beter van geworden.
Erger wordt het als ik in contact met anderen geen flow heb. Voor een deel heeft dat zeker te maken met mijn verlangen om initiatieven te nemen en aan de bal te zijn. Het gaat beter met me naarmate ik leer de dingen meer op mij af te laten komen zoals ze zijn. Een slotsom heb ik niet, want ik leef in een wereld die onaf is. Hobbelend en stotend blijf ik voorlopig nog maar doorrijden – ook als niet alle banden in de goede richting staan.
Arnold van Heusden
arnoldvanheusden@maandbladreveil.nl
Arnold van Heusden is betrokken bij Connecting Churches (www.connectingchurches.nl)
