De auteur schrijft over de moeilijke tijd na het overlijden van haar nog geen zestigjarige echtgenoot. Vele jaren ondervond hij toenemende beperkingen vanwege zijn longaandoening – iets wat ook háár leven sterk bepaalde. De Hoop beschrijft haar diepe verwarring, angst en wanhoop als ze na het sterven van haar man alleen verder moet. Met haar boek wil ze andere rouwdragenden tot steun zijn. De auteur schrijft het boek in de jij-vorm, gericht tot haar overleden echtgenoot. Het voelt onaardig om een boek over zo’n intens thema twee sterren te geven. Maar ik mis elementen die het waargebeurde verhaal toegankelijker hadden kunnen maken. Dialogen. Meer ‘kleur’. Meer structuur. Alle personen in het boek gaan naamloos door het leven, behalve de nog thuiswonende dochter en het hondje. Dat zal een bewuste keuze zijn, maar het schept ook afstand. Jammer in zo’n persoonlijk getint boek. (JCV)