Met deze roman bewijst Christina dat ze er niet voor terugdeinst om te schrijven over moeilijke onderwerpen. Dit indringende, emotionele verhaal gaat namelijk over de gevolgen van (drugs)verslaving en schetst een – soms pijnlijk – realistische weergave van wat pleegzorg doet met kinderen, (pleeg)ouders en de omgeving, en welk leed ermee gepaard kan gaan. En dat is zo nu en dan best hartverscheurend. Maar er is ook een andere kant, want er wordt op een mooie manier duidelijk gemaakt dat zelfs de diepste wonden en pijn kunnen genezen met echte liefde en geloof, en dat er, als er genezing plaatsvindt, veel moois kan gebeuren. Dat er dan iets goeds kan voortkomen uit de gebrokenheid. Een boodschap die misschien niet nieuw is, maar niettemin bemoedigt en hoop biedt. Zeker het lezen waard, deze roman! (DH)