In deze ‘levensbiecht’ vertelt de Tsjechische priester, filosoof en schrijver Halík hoe hij als gelovige opgroeide onder een regime dat religie probeerde uit te roeien en uiteindelijk in het geheim priester wordt. Ondertussen roept hij op om als kerk terug te keren tot de kern van het Evangelie en hij keert zich daarbij tegen een oppervlakkige aanpassing aan de ‘geest van de tijd’. Hij stelt dat we de tekenen van de tijd moeten verstaan: de taal van God in de gebeurtenissen van de geschiedenis die we mede vormen en zo een cultuur van geestelijk onderscheidingsvermogen ontwikkelen. Wat je alleen maar kunt onderschrijven. Het gevaar hierbij is echter dat Halík het Evangelie ver oprekt om het voor ongelovigen toegankelijk te maken. Misschien zelfs wel te ver… (MdV)