Een donkere, regenachtige zaterdagavond vroeg gewoon om een film. Na wat wikken en wegen mocht Henry Myers een poging wagen om de somberheid te verdrijven. Ongure types, een lieftallige weduwe en haar kinderen, en een knappe bandiet, daar moest ik het mee doen. Ruim anderhalf uur later nam ik weer afscheid van ze, met het kippenvel op mijn armen. Niet zozeer van de spanning, maar wel van de krachtige boodschap. Dus doe het gewoon de eerstvolgende druilerige avond en kijk deze film. (DH)