Deze roman belooft veel goeds, en het verhaal is het in veel opzichten ook; zo kent het een zekere spanning en raadselachtigheid, die maken dat je blijft lezen en Christy gebruikt zo nu en dan prachtig, poëtisch, beeldend proza voor haar beschrijvingen. Maar, als je het mij vraagt, moet deze roman het toch vooral hebben van de uitwerking ervan: dat hij je de ogen opent voor verborgen onrecht, zoals dat vrouwen als Nisha, die het leven dat ze kennen, opofferen voor een betere toekomst voor zichzelf of hun geliefden en vervolgens slachtoffer worden van verkeerd systeem, overkomt. Én van de boodschap die tussen de regels opgetekend is – de roep om het goede en rechtvaardige te doen, voor iedereen, ongeacht positie, afkomst of verleden – die na het lezen nog lang blijft na-echoën. Dat is wat van ‘Zangvogels’ een sterke roman maakt. Dat is waarom ik vind dat je dit boek, hoewel ik er dus niet echt ondersteboven van ben, eigenlijk gelezen móét hebben.