Typisch protestants?

Als het gaat om je identiteit, is het altijd goed om na te gaan waar je wortels liggen. Identiteit bedenk je namelijk niet, identiteit IS er al. Mijn ouders, mijn ‘thuis’: ze bepalen wie ik ben. En tegelijk ben ik volop in ontwikkeling en komt er wat bij en raakt er wat kwijt in de loop van mijn leven. Hoe zit dat bij de kerk? Wat is bijvoorbeeld ‘typisch protestants’? Dan kun je denken aan de rijke geschiedenis van de Reformatie, de nadruk op het Woord, op het priesterschap aller gelovigen (oftewel: iedereen doet mee, praat mee en heeft een eigen relatie met God, onbemiddeld door een priester). Je kunt ook kijken naar hoe het nu IS: veel protestanten lezen niet meer dagelijks zelf in de bijbel, en hoewel ze overal over mee willen praten, raken ze wat in verlegenheid als het gaat om het geloofsgesprek. Er is een groeiende aandacht voor symbolen en rituelen, want alleen dat Woord, al die woorden: dat is ook wat kaal. Het begrip ‘protestants’ is daarmee enigszins diffuus geworden. Is dat erg? Wel als je daarmee je identiteit kwijt raakt en niet meer weet wie je bent. Niet als dat leidt tot een beweging terug naar de Bron. Waar ging het ook alweer om? Protestant, Katholiek, Pinkster… uiteindelijk leven we van Dezelfde: Jezus Christus. Bekommer je dus niet teveel om je ‘eigenheid’ maar zoek je weg met Hem. Dat leidt tot vernieuwing, ook van je identiteit.

Nynke Dijkstra
projectmedewerker missionair werk en kerkgroei voor de protestantse kerk
nynkedijkstra@maandbladreveil.nl

Categorieën: Columns.