“Dag mevrouw”, zegt de vrouw aan de andere kant van de lijn.
“Dag mevrouw, met …” De naam die ze noemt, kan ik even niet thuisbrengen. In haar stemgeluid hoor ik nerveuze bibbers.
“U moet niet schrikken hoor”, probeert de ongeruste stem me gerust te stellen.
Ik schrik. Nu weet ik het weer. Het is de vrouw van de slager, de huurbaas van Lotteke en Job. Ze wonen met hun kleine Gabriël sinds vier maanden boven de slagerij.
Niet schrikken? Ik schrik me zo ongeveer binnenste buiten. Wat is er gebeurd?
“Het huis staat onder water … bij ons in de slagerij druipt het water langs de muren…”
De slagerse praat maar en praat maar, maar van schrik hoor ik amper wat ze zegt.
Duizend onaardige dingen dringen zonder aarzelen mijn verontruste brein binnen.
Natuurlijk hebben Lotteke en Job weer uren staan douchen. De afvoer kon dat natuurlijk niet trekken. Jongeren hebben geen idee wat verspilling is…
Gabriël heeft natuurlijk de kraan in de keuken opengedraaid en natuurlijk is die niet dichtgedraaid. Ze laten altijd alles open: deuren, ramen, dus waarom geen kranen…
Natuurlijk waren ze vanmorgen weer vreselijk laat uit bed. ’t Is zaterdag en dan moeten ze naar hun zaterdagbaantje op de markt, achter de viskraam. In de haast hebben ze natuurlijk weer nergens op gelet…
“Misschien kunt u even komen? Bel hen nog maar niet, hoor, want we weten nog niet precies wat er aan de hand is.”
“Mijn man komt wel”, bibbert mijn stem terug. “Ik loop nog in mijn pyjama.”
Afijn, later.
Nee, ze hebben geen uren gedoucht.
Nee, de afvoer was niet overgestroomd.
En nee, het was ook geen opengedraaide kraan.
Ik moet echt mijn zonden overdenken…
Ergens boven in het huis had een leiding het op een springen gezet. En nu vieren tafels, stoelen, banken en kussens een zwemfeestje in de kamer. Het regent langs muren en plafond en de laminaatvloer, van de vorige bewoners geërfd, is onherstelbaar doorweekt. De meeste spullen van het versgehuwde paar zijn trouwens erfenisjes van familie, vrienden en kennissen. Met man en macht is er geschuurd, geschilderd, behangen en gereinigd. En toen konden ze aan hun leven samen beginnen, in hun eigen huis.
Verzekeringsexperts zijn de halve zaterdag bezig om gaten te dichten en vloeren te dweilen, maar het gaat weken duren voor er een nieuwe vloer gelegd kan worden en het plafond gerepareerd is. En nu wonen ze dus weer thuis.
Och, die arme kinderen, net getrouwd en dan weer terug bij pa en ma.
Of is het: die arme pa en ma, vier maanden vrijheid geproefd en nu weer in het gareel van het ouderschap. Ik ga daar niet over nadenken. Ik ga gewoon genieten. Van mijn dochter en schoonzoon. En van een heerlijk kleinkind.
Willemke Wieringa
willemkewieringa@maandbladreveil.nl
Willemke Wieringa runt een communicatiebureau
Het gezin van Willemke en Jacob telt vijf kinderen: Tineke (36) getrouwd met Jan (38), Isabel (34) getrouwd met Gijs (34), Victor (32) getrouwd met Ally (34), Erik Jan (25) en vriendin Joy (24), Lotteke (20) getrouwd met Job (21). Er zijn inmiddels twaalf kleinkinderen.
