Regelmatig maakt Marinus van den Berg een ommetje, of een ‘lusje’, zoals hij het zelf noemt. Tijdens die wandelingen mijmert hij over verschillende gedachtes die zomaar bovenkomen. Buiten, in de natuur, in de ruimte, kun je bewust stilstaan bij wat je ziet en ervaart en daar schrijft hij steeds kort over. Het zijn geen diepzinnige, maar wel dankbare stukjes. Je merkt dat deze wandelingen hem veel momenten van geluk geven. (RH)