Na het lezen van Waterval zat ik niet echt te springen om in Voetlicht te beginnen, maar ik ben blij dat ik het wel heb gedaan. De auteur heeft een sprong gemaakt en bewijst met deze roman haar kracht. Geen lange, mooie frases, maar korte zinnen, zonder te veel opsmuk geven ons een inkijkje in de zielen van drie verwonde personen: Teun, Marilène en Lara. Het enige wat me tegen de borst stuitte, was de hoeveelheid problematiek – het gaat letterlijk over een probleemgezin. Een wat betere balans tussen het wel en het wee en ze heeft een fan. (DH)