Toen mijn man en ik een aantal weken geleden te maken kregen met een behoorlijk heftige gebeurtenis, viel het mij op hoe anoniem de directe omgeving is waar wij wonen. Ons appartementencomplex is best groot, maar tot nu toe is er slechts één dame verderop op de galerij die op de hoogte is van wat zich in ons ‘privé’ heeft afgespeeld. Dat vind ik redelijk confronterend. Het is illustratief voor de wereld waarin wij leven denk ik: wij redden onszelf en hebben genoeg aan onszelf.
Het delen van je leven en een goede buur zijn, is best wel een uitdaging, ook voor ons als toch heus wel betrokken christenen. Vind ik dat eigenlijk wel ok? Het lijkt misschien egoïstisch dat je deze vraag pas gaat stellen op het moment dat jou iets overkomt, maar het heeft me aan het denken gezet: hoeveel weet ík eigenlijk van mijn buren? En hoe leg je dat contact – want veel verder dan een briefje ophangen om hulp aan te bieden aan het begin van de lockdown vorig jaar maart kwamen wij ook niet. O ja, we hadden met Kerst nog een uitnodiging opgehangen om met ons mee te eten op Eerste Kerstdag. Maar niemand reageerde natuurlijk.
Hoe doorbreek je zo’n situatie? Mijn vraag is eigenlijk: als Jezus in ons appartementje had gewoond, wat had Hij dan gedaan? Ik had het er graag met Hem over gehad tijdens een kop koffie of een drankje. Maar goede suggesties van anderen zijn natuurlijk ook welkom…
Erika Zuur verbindend specialist bij Jong Protestant
erikazuur@maandbladreveil.nl
