Het is zo moeilijk God om één uur met U te waken. Hoe moet ik wakker blijven als ik het idee heb dat U er niet bent?
Liever doe ik mijn ogen dicht. Voor de realiteit van mijn leven en het leven om me heen. Liever bouw ik aan iets anders. Een groot huis. Een gepoetste auto. Een aanzienlijke baan. Een vakantie ver weg. Want als de pijn van mezelf en anderen me kwelt en ik ervaar niets van U, hoe moet ik dan wakker blijven?
Hoe kunt U van mij vragen wakker te blijven hier in de tuin? Vooral als ik U zo kwetsbaar zie. Ik ben bang dat U het Zelf niet eens redt. Redt U het eigenlijk wel? Blijft U overeind in deze godverlaten wereld? Blijft u staande temidden van al die machten om ons heen? Temidden van al die stemmen die roepen: “Ik, ik, ik” of “Meer, meer, nog meer”. Maakt U eigenlijk nog wel deel uit van de tuin hier beneden? Of heeft U alles vaarwel gezegd?
Ik vind het verschrikkelijk U zo te zien. Ik sidder. Het bloed op uw voorhoofd, de druk van al dat kwaad om u heen. Ik kan het niet aanzien als U zo voorovergebogen ligt, het gezicht verborgen in uw trillende handen. Ik kan U niet redden. Ik verberg me liever. En droom liever van iets wat me een goed gevoel geeft.
Ik vind het al zo moeilijk om over mezelf te waken, me niet te veel af te laten leiden door van alles en nog wat. Eén uur met u waken? U moet toch over mij waken? En niet andersom?
Bram
Deze column staat in het paasnummer van het onafhankelijk christelijk maandblad Reveil. Een inspirerend magazine vol boeiende artikelen. Over Pasen en over het leven. Om uit te delen. Op straat, in de buurt, via uw kerk, aan uw collega’s. Gewoon overal.
