Al sinds ik het me kan herinneren is het duidelijk: ik ben geen ochtendmens. Althans, na het eerste uur en de eerste koffie geniet ik van de ochtend, maar het opstaan zelf, daar hoef je me niet voor wakker te maken. De eerste paar seconden van de dag zijn voor mij seconden die ik liever nog met gesloten ogen doorbreng, terwijl ik me nog een keer omdraai. In het boek dat ik kreeg van mijn lieve oma, Liturgie van het alledaagse, wordt dat proces van ‘wakker worden’ in verband gebracht met iets groters, iets diepers. In het boek kijkt auteur Tish Warren naar het dagelijks leven door de lens van de liturgie. Elk hoofdstuk legt ze de focus op een dagelijks ritueel – je bed opmaken, tandenpoetsen, je e-mail checken, het restje eten van de vorige dag opeten. Gewone, dagelijkse dingen staan centraal, en worden in verband gebracht met ongewone, heilige momenten waarin God aanwezig is. Zo ook het proces van ontwaken. Daarover schrijft ze het volgende: ‘In die eerste paar kostbare seconden, het wazige nog net niet wakker zijn, voor het werk begint, voor ik aan de slag ga, word ik opnieuw begroet door de waarheid wie ik ben. Of je nu kind bent of koning: iedereen zit even in zijn pyjama, met verwarde haren en slechte adem, niets te doen, zoekt op de tast een weg door de dag.’
Na die eerste paar seconden, of in mijn geval minuten, worden we vaak genoeg bestempeld door de rollen die we vervullen. Man of vrouw, moeder, werknemer, dochter, student, vriend, huisgenoot. ‘Maar,’ vervolgt Warren, ‘voor we die rollen vervullen zijn we slechts mensen, oninteressant, kwetsbaar.’ Die oninteressante, kwetsbare mens hunkert niet alleen naar nog wat extra minuten slaap. Het is des te meer het verlangen wat langer te verblijven in dat niemandsland met beperkt bewustzijn. Nog even niets hoeven. Nog even geen rol hoeven te vervullen. Het is daar, op dat moment, dat je misschien wel komt tot de kern van je bestaan. ‘Vanaf het moment dat we wakker worden, worden we gekenmerkt door een identiteit die ons gegeven is door genade: een identiteit die veel dieper en echter is dan welke andere identiteit ook die we ons die dag zullen aanmeten.’ Morgen zal mijn wekker ergens tussen 7 en 8 weer gaan. Ik zal me opnieuw nog eens om willen draaien. Maar ik hoop dat ik me ook dan, op dat moment, de woorden van Warren herinner: ‘Als ik elke morgen in die eerste, breekbare momenten simpelweg Gods slaperige geliefde ben, ontvang ik opnieuw genade, leven en geloof als een geschenk.’
rachel@maandbladreveil.nl
Rachel Stoffelsen (22) volgt de Master ‘Religie en Media’ aan de VU in Amsterdam
